A desfeita tén un nome: a igñorancia vai parella coa desidia e o abandono.
Noutrora, a fermosísima chaira dos Muros de Chao , (que gardaba celosa eses ancestrais muros
(1) representaba o punto da esperanza do camiñante, pois dende alí visualizábase o Atlántico co seu explendorosa Serra da Capelada. Hoxe en día, a chaira sigue no mesmo sitio ( polo menos algo é algo!), mais achegarse a ela xá non é o mesmo: os nosos impertérritos próceres ocurréuselles montar precisamente alí unha subestación eólica con os seus subsiguintes muiños, facendo daquel espazo especial, un eslavón máis para os seus negocios, suprimíndonos o xá de por sí precaria visualización medioambental.
(1) representaba o punto da esperanza do camiñante, pois dende alí visualizábase o Atlántico co seu explendorosa Serra da Capelada. Hoxe en día, a chaira sigue no mesmo sitio ( polo menos algo é algo!), mais achegarse a ela xá non é o mesmo: os nosos impertérritos próceres ocurréuselles montar precisamente alí unha subestación eólica con os seus subsiguintes muiños, facendo daquel espazo especial, un eslavón máis para os seus negocios, suprimíndonos o xá de por sí precaria visualización medioambental.
Pero non para ahí a cousa: un pouco máis para abaixo, ficaba un pechado moi fondo con restos palpables de asentamentos (2); un bó dia todo iso desaparecéu... o achairaron todo.
O Camiño dos Arrieiros subia cara a chaira dos Muros de Chao para de seguido atravesar a estradiña asfaltada que se atopa no final da chaira e seguir de frente internándose nun espeso e frondoso pinar con abundantes cons, destacando unha formación de pedrafitas alineadas (4 e 5).
Mais si queredes atallar, hai un camiño que vai directamente á Mamoa de Barreiro , unha vez pasada a estradiña (3), tendo a vosa dereita o que noutrora fora un asentamento moi, moi antergo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario